Ο «Πεζοπορικός Ορειβατικός Σύλλογος Πετρούπολης» το Σάββατο- Κυριακή 15-16 Φεβρουαρίου 2020 θα πραγματοποιήσει διήμερη Πεζοπορική εκδρομή στο Φαράγγι των Κενταύρων στο Δάσος της Φολόης και στην Αρχαία Ολυμπία .

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

1^η ημέρα Σάββατο 15 Φεβρουαρίου:

Συνάντηση στην πλατεία Ηρώ το Σάββατο πρωί στις 7:00 και αναχώρηση στις 7:30.

• Σάββατο πρωί προαιρετική πεζοπορία διάσχιση στο Φαράγγι των Κενταύρων στο Δάσος της Φολόης. Θα υπάρχει μία μεγάλη διαδρομή διάρκειας 2 ½  με 3 ώρες και μία μικρή διάρκειας 1 με 1½ ώρα.
• Άφιξη στο Ξενοδοχείο στην Αρχαία Ολυμπία , ελεύθερος χρόνος, δείπνο, διανυκτέρευση.

2^η ημέρα Κυριακή 16 Φεβρουάριου πρωινό στο ξενοδοχείο.

Αναχώρηση από το ξενοδοχείο και επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο στην Αρχαία  Ολυμπία. Επιστροφή στην Πετρούπολη μέχρι τις 20:00.

• Το κόστος της εκδρομής είναι 80€ για τα μέλη του Π.Ο.Σ. Πετρούπολης και 85€ για τα μη μέλη. Το κόστος για μονόκλινο είναι +20€ στην τιμή.
• Στην τιμή περιλαμβάνεται: η μεταφορά, και τις δύο μέρες, η διαμονή στο ξενοδοχείο, ένα γεύμα το Σάββατο και το πρωινό την Κυριακή, ξεναγός για τον αρχαιολογικό χώρο.
• Δεν περιλαμβάνει την είσοδο στην αρχαία Ολυμπία (το κόστος είναι 6€).Είσοδο στους εξής χώρους: 1. Αρχαιολογικός Χώρος Ολυμπίας 2. Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας, 3. Μουσείο της Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αρχαιότητας και 4. Μουσείο της Ιστορίας των Ανασκαφών της Ολυμπίας.
• Παρακαλούμε όσοι ενδιαφέρονται να δηλώσουν συμμετοχή έγκαιρα γιατί ο αριθμός των δωματίων είναι περιορισμένος. Για να γίνουν οι κρατήσεις των δωματίων. Προκαταβολή 30€ μέχρι την Πέμπτη 6/2/2020 και εξόφληση  μέχρι την Τετάρτη 12/2/2020. Σε περίπτωση ακύρωσης μετά τις προκαθορισμένες ημερομηνίες η προκαταβολή και το συνολικό ποσό δε θα επιστρέφονται. Επίσης όποιος έχει δηλώσει συμμετοχή και δεν καταβάλει την προκαταβολή στην προκαθορισμένη ημερομηνία θα βγαίνει από τη λίστα της εκδρομής.  Την Πέμπτη 13/2/2020 στις 21:00 θα πραγματοποιηθεί ενημέρωση στο συλλόγου (Μ. Μπότσαρη 5).
• Δηλώσεις συμμετοχής αλλά και για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα του Συλλόγου 6948-522375 & 6973-632190.

Περισσότερες πληροφορίες:

Το Φαράγγι των Κενταύρων: Διαδρομή με ονομασία εμπνευσμένη από την ελληνική μυθολογία, μεγάλο μέρος του πλούτου της οποίας είναι διάσπαρτο στην περιοχή. Η πορεία ξεκινά ανάμεσα στα χωριά Φολόη και Κούμανι, συναντά τον Ομηρικό ποταμό Σελλήεντα και καταλήγει στην καρδιά του χωριού Φολόη. Το μήκος της διαδρομής είναι μοιρασμένο σχεδόν ισόποσα σε τρία τμήματα: την κατάβαση, το κυρίως φαράγγι και την ανάβαση.

Αρχικά, συναντούμε ένα ελαφρώς κατηφορικό μονοπάτι περίπου 900 μέτρων. Είναι φαρδύ, πετρώδες και υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία στην βλάστηση, από φτέρες και βότανα μέχρι πουρνάρια και αριές. Οι φτέρες αγκαλιάζουν το μονοπάτι, οι θάμνοι τις πλαισιώνουν και πολύ λίγα μέτρα μακριά μας βρίσκεται το δρυοδάσος, που μας ξεπροβοδίζει και ορίζει την πορεία μας. Τις πρωινές ώρες ο επισκέπτης πρέπει να έχει το νου του για τα παιχνίδια του φωτός πίσω από την πλάτη του. Αξίζει να σταματήσει αρκετές φορές για να θαυμάσει τον τρόπο που οι ακτίνες του ηλίου προσπαθούν να τον αγγίξουν.

Μέχρι εδώ, ο πεζοπόρος ήδη βηματίζει γεμάτος ενθουσιασμό για την ομορφιά που περιβάλλει το μονοπάτι. Η συνέχεια όμως θα τον καθηλώσει. Οι φτέρες που σε οδηγούν μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζουν να αραιώνουν και αναλαμβάνει πλέον η ίδια η Γη να σε οδηγήσει στη  μυστική και επιβλητική αρχιτεκτονική της. Το μονοπάτι αρχίζει να φαρδαίνει και συγχρόνως αρχίζει να ορθώνει δεξιά και αριστερά τα όριά του. Μία πλατιά ποταμίσια πέτρα ξαπλώνει στο έδαφος. Λίγο υγρό χώμα την σκεπάζει. Άλλες δύο πέτρες ξαπλώνουν δίπλα και πάνω από την πρώτη. Αυτή η ομοιόμορφη συνεργασία συνεχίζεται, αναγκάζοντας τα μάτια να ακολουθήσουν. Χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι να περπατάς ανάμεσα σε δύο τοίχους ύψους 30 μέτρων.

 Όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, η φύση δεν θα μπορούσε να μην βάλει την δική της πινελιά στη διακόσμηση. Στα δεξιά ξεφυτρώνει ένα πουρνάρι, καταμεσής του τοίχου και ανάμεσα στις πέτρες, όπως ακριβώς βάζουμε ένα κάδρο. Πιο κάτω, με το ίδιο τρόπο ξεπετάγεται ένα πεύκο, μια αριά και μία βελανιδιά. Στα αριστερά υπάρχει μια ιδιαίτερη ταπετσαρία, από αυτές που μόνο η Γαία μπορεί να δημιουργήσει. Τα βρύα εναλλάσσονται με τις λειχήνες και δημιουργούν ακανόνιστα σχέδια δίνοντας μας την αίσθηση του ζεστού τοίχου ενός παλιού αρχοντικού, διακοσμημένου με φλοκάτες. Όπου υπάρχει κενό, το καλύπτουν μεγάλες ρίζες δέντρων που ξεπροβάλλουν και διακλαδώνονται σαν παιχνιδιάρικα γαϊτανάκια. Στην πανύψηλη οροφή, κρέμεται ο ήλιος, σαν πολύφωτο με χιλιάδες λαμπιόνια που προσπαθούν να λούσουν με φως κάθε γωνία.

Έργο δύσκολο, αφού στις κορυφές των τοιχωμάτων, το δάσος συνεχίζει τη ροή του σαν δυνατό κύμα και τα δέντρα αγκαλιάζοντας το ένα το άλλο, μοιάζουν με στέγη. Ατενίζοντας, μυρίζοντας και ακουμπώντας γύρω μας, έχουμε ξεχάσει πού βρισκόμαστε από τον ενθουσιασμό. Αυτή η κατάσταση λήθης, ολοκληρώνεται από το ρυάκι που σπεύδει να μας κάνει παρέα και να ακολουθήσει τα βήματά μας. Μαζί του καταφθάνουν το κελάρυσμά του και η αύρα του, τραγουδώντας γλυκά στα αφτιά μας. Κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι η φύση σε καλωσορίζει στο σπίτι της.  Το σπίτι που διαθέτει ένα μοναδικό διάδρομο μαιανδρικής μορφής και για 40 περίπου λεπτά σου προσφέρει απανωτές εκπλήξεις σε όλες τις αισθήσεις, ειδυλλιακό φωτισμό και δροσιά τους μήνες που την έχεις ανάγκη. Ίσως να είναι και οι λόγοι που η φαντασία μας οδηγεί το νου να σκεφτεί, ότι την ίδια φιλοξενία ένιωθαν και οι Κένταυροι, οι οποίοι ζούσαν κοντά στο συγκεκριμένο μέρος.

Αφού τελειώσει η πορεία μέσα στο φαράγγι, μπορεί να γίνει μια μικρή παράκαμψη 150 μέτρων περίπου, για μία στάση δίπλα στον ποταμό Σελλήεντα. Εκεί θα αλλάξει η ατμόσφαιρα. Θα ακούγεται η βουή του ποταμού με τα θεόρατα πλατάνια να ολοκληρώνουν το τοπίο και ο πεζοπόρος θα πάρει δυνάμεις για το τελευταίο κομμάτι που είναι η ανάβαση.

Ξαναγυρνώντας στο αρχικό μονοπάτι, σχεδόν αμέσως αρχίζει το ανηφορικό τμήμα μήκους 1200 μέτρων. Το τοπίο μοιάζει πάρα πολύ στο πρώτο κομμάτι, σύντομα όμως ο πεζοπόρος θα καταλάβει ότι και πάλι έχει να δει κάτι το ξεχωριστό. Εδώ είναι η πανοραμική θέα. Η πλατιά κοίτη του Σελλήεντα, ο λόφος στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το χωριό Αντρώνι και το άνοιγμα που μπορεί να οδηγήσει το μάτι στα παράλια της Ηλείας είναι τα στοιχεία για χάρη των οποίων αξίζει να κάνουμε στάσεις δευτερολέπτων ώστε να γεμίσουμε και πάλι με εικόνες.

Λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, συναντάμε την παλιά βρύση που εφοδίαζε το χωριό Φολόη κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και οι ντόπιοι την ονομάζουν «βρύση Προγιωργούλα». Σίγουρα το σημείο θα φέρει στο νου εικόνες από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, με τις δεκάδες κοπελιές να κατηφορίζουν με τη στάμνα τους, να φτάνουν στη βρύση και να αρχίζουν τα πειράγματα και τα κουτσομπολιά μεταξύ τους, πριν πάρουν την ανηφόρα για την επιστροφή με γεμάτη τη στάμνα.

Από εκείνο το μέρος, σε δέκα λεπτά βρισκόμαστε στην κεντρική πλατεία του χωριού Φολόη με τον πλάτανο και τα καφενεία, όπου μπορούμε να απολαύσουμε κάτι δροσιστικό. Μερικά μέτρα πιο μακριά βρίσκεται και η ταβέρνα του χωριού με την ονομασία «Οι Κένταυροι» που μπορεί να ολοκληρώσει τον πλούσιο χορό των αισθήσεων που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της διαδρομής προσθέτοντας και την γευστική απόλαυση.

Από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύνδεσμο Φολόης Αρχαίας Ολυμπίας

Το αυτοφυές αυτό δρυοδάσος της Φολόης με τις θεόρατες πλατύφυλλες βελανιδιές του, το μοναδικό όχι μόνο σε ομορφιά αλλά και ιδιαιτερότητα σε όλη την Ευρώπη, είναι μία προστατευόμενη περιοχή από το Δίκτυο NATURA 2000. Βρίσκεται σε υψόμετρο 688 μ. στο όρος Φολόη της Ηλείας και καταλαμβάνει έκταση 33.000 στρεμμάτων. Η διέλευση των ποταμών δημιουργεί ένα μοναδικό περιβάλλον. Είναι το μοναδικό αυτοφυές δάσος πλατύφυλλης δρυός στα Βαλκάνια, με γηραιές συστάδες με βελανιδιές.

Κατά τη μυθολογία, κατέβαινε σε αυτό για τροφή (βελάνι) ο Ερυμάνθιος Κάπρος. Το αγρίμι, τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του, ενοχλώντας ακόμη και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν.

Τελικά, στον 4ο άθλο του ο Ηρακλής, που του ανέθεσε ο Ευρυσθέας, ήταν να πιάσει τον κάπρο και να τον πάει ζωντανό στο Άργος. Ο Ηρακλής, με το τέχνασμά του πέτυχε να οδηγήσει το ζώο στο Φαράγγι της Φολόης, που είχε φράξει με δίχτυ και να το πιάσει ζωντανό.

Η Ολυμπία, υπήρξε το πιο δοξασμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας αφιερωμένο στον Δία. Ήταν ο τόπος διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων οι οποίοι τελούνταν στο πλαίσιο των Ολυμπίων, της πιο σημαντικής εορτής των Ελλήνων κατά το μεγαλύτερο διάστημα της αρχαιότητας. Αντίστοιχες γιορτές ήταν τα Πύθια που διοργανώνονταν προς τιμήν του Απόλλωνος στους Δελφούς, τα Ίσθμια προς τιμήν του Ποσειδώνος στον Ισθμό της Κορίνθου και τα Νέμεα, επίσης προς τιμήν του Διός στο ιερό του στη Νεμέα.

Η Ολυμπία ονομαζόταν Άλτις, δηλαδή Ιερό Άλσος. Ήταν κτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Αλφειού. Υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας από τη Νεολιθική περίοδο. Αρχικά υπήρξε οικισμός αγροτικός και σταδιακά εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο θρησκευτικό κέντρο του αρχαίου κόσμου. Εκεί βρισκόταν για περίπου χίλια χρόνια το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός, έργο του Φειδία, το οποίο ήταν γνωστό στην αρχαιότητα ως ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Είχε ύψος 12 μ. και αποτελούνταν από ξύλο εσωτερικά, αλλά χρυσό, ελεφαντόδοντο, ασήμι, ορεία κρύσταλλο και ημιπολύτιμους λίθους εξωτερικά. Η αφετηρία των Ολυμπιακών Αγώνων τοποθετείται στο 776 π.Χ. και τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια. Όμως οι Αγώνες τελούνται ήδη πολύ παλαιότερα, διότι σύμφωνα με την παράδοση τους ξεκίνησε ο Πέλοπας, που κέρδισε σε αρματοδρομία τον βασιλιά της Πίσας Οινόμαο. Σταδιακά ανεγέρθηκαν τα διάφορα οικοδομήματα, θρησκευτικού και κοσμικού χαρακτήρα μέχρι να πάρει τον 2ο αι. μ.Χ τη μορφή που έχει σήμερα. Το παλαιότερο κτίσμα είναι ο ναός της Ήρας και το νεώτερο το Νυμφαίο. Στη ρωμαϊκή περίοδο, συμπληρώθηκαν και ανασκευάστηκαν πολλά κτίρια δεδομένου πως οι Ρωμαίοι συνέχισαν τους αγώνες χωρίς διακοπή.

Η λειτουργία του ιερού χώρου συνεχίσθηκε κανονικά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια επί Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το 393 μ.Χ. έγιναν οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες και λίγο αργότερα ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος Α΄, με διάταγμά του απαγόρευσε οριστικά την τέλεσή τους γιατί θεωρούνταν παγανιστικοί, ενώ επί Θεοδοσίου Β΄, επήλθε η οριστική καταστροφή του ιερού (426 μ.Χ.)